Na początku XVI w. działał w Tallinnie pochodzący z Polski mistrz budownictwa i rzeźbiarz Clemens Pale. Stworzony przez niego cenotaf poświęcony Hansowi Pawelsowi do dzisiaj zdobi talliński kościół św. Olafa. Świątynia szczyciła się w swoim czasie najwyższą wieżą w Europie.

Jednym z najbardziej znaczących okresów w polsko-estońskich relacjach jest z pewnością XVI wiek, kiedy południowa Estonia znajdowała się pod panowaniem państwa polsko-litewskiego w latach 1561-1629 (od 1569 Rzeczypospolitej Obojga Narodów). Za czasów panowania polskiego, jak nazywany jest ten okres w historiografii estońskiej, założono w Tartu kolegium jezuickie, a następnie w pomieszczeniach tej pierwszej szkoły wyższej na ziemiach estońskich władze szwedzkie utworzyły w 1632 r. Uniwersytet w Tartu. W 1584 r. król Polski Stefan Batory nadał miejscowości Valga prawa miejskie, w tym samym roku nadano przywilejem używaną do dziś biało-czerwoną flagę miasta Tartu, wzorowaną na polskich barwach. Na najwspanialszym budynku epoki renesansu w Tallinnie, Domu Bractwa Czarnogłowych, zachowały się płaskorzeźby z portretami króla Zygmunta III i królowej Anny, przypominające o pierwszej wizycie polskiego króla w Tallinnie oraz o krótkim czasie, w którym cała Estonia znajdowała się pod panowaniem króla władającego jednocześnie Rzeczpospolitą i Szwecją.

Źródła:
Dionysius Fabricius. Liivimaa ajaloo lühiülevaade. Johannes Esto Ühing, 2010.
Eesti ajalugu III. Koostanud Enn Küng. Tartu Ülikooli ajaloo ja arheoloogia instituut, 2013.
Vello Helk. Jesuiidid Tartus: vastureformatsiooni eelpost Põhja-Euroopas. Tartu, Ilmamaa, 2003.
Margus Laidre. Domus Belli. Põhjamaade Saja-aastane sõda Liivimaal 1554-1661. Tallinn, Argo, 2015.

W tym okresie mocno rozwijały się więzi nawiązane podczas wspólnego zdobywania wykształcenia. Ze względu na naciski władzy carskiej na polski system edukacji, zamknięcie polskojęzycznych uniwersytetów oraz rusyfikację rozpoczętą w Polsce znacznie wcześniej niż w Estonii, polscy studenci otrzymali możliwość nauki medycyny, ekonomii, prawa, dyplomacji, teologii i matematyki na Uniwersytecie w Tartu, dzięki tamtejszemu bardziej liberalnemu środowisku naukowemu. Właśnie w Tartu utworzono w 1828 r. pierwszą polską korporację akademicką Konwent Polonia.

Pod koniec XIX i na początku XX w. wielu Estończyków trafiło do wileńskiej szkoły wojskowej. W 1905 r., jako najlepszy na roku, ukończył ją także Johan Laidoner, który studiował tam razem z innymi oficerami estońskimi i polskimi.

Johan Laidoner pozostał do końca życia wielkim przyjacielem Polski i rzecznikiem współpracy estońsko-polskiej. W 1911 r. ożenił się z Polką, Marią Kruszewską, którą poznał w czasach nauki w szkole wojskowej. Jeszcze w 1939 r. Laidoner odwiedził Warszawę, gdzie spotkał się z polskimi władzami państwowymi i wojskowymi.

Źródła:
Toomas Hiio. Spes patriae: üliõpilasseltsid ja –korporatsioonid Eestis. Tallinn, Olion, 1996.
https://et.wikipedia.org/wiki/Vikipeedia:GLAM/Poola-Eesti_suhted/1
Raimo Pullat, (2001), “Versaillest Westerplatteni-Eesti ja Poola suhted kahe maailmasõja vahel”, Estopol kirjastus, s. 133.

Po komunistycznym zamachu stanu w Rosji autonomiczne estońskie Zgromadzenie Narodowe Maapäev ogłosiło się 28 listopada 1917 r. najwyższą władzą w Estonii i ustanowiło delegację zagraniczną w celu zwrócenia się o pomoc międzynarodową. W tym samym czasie twórca polskiej armii Józef Piłsudski wzywał polskich żołnierzy z całego świata pod sztandar odradzającej się Polski. Uzyskanie niepodległości przez Estonię oraz odbudowa państwa polskiego nie miałyby miejsca, gdyby nie rozpad wielkich mocarstw, które dotychczas kontrolowały terytoria Estończyków i Polaków.

Od Piłsudskiego pochodzi pomysł utworzenia federacji Międzymorza (zwanej też Intermarium), skupiającej kraje Europy Środkowo-Wschodniej, której celem byłoby zrównoważenie w regionie potęgi Rosji i Niemiec. Federacja obejmowałaby kraje od Finlandii po Jugosławię (Bałkany) i oczywiście należałyby do niej także Estonia i Polska. Ze względu jednak na bardzo napięte stosunki pomiędzy wieloma państwami, mającymi planowo przynależeć do federacji, realizacja tego pomysłu nie zaszła daleko.

Źródła:
Raimo Pullat, (2001), “Versaillest Westerplatteni-Eesti ja Poola suhted kahe maailmasõja vahel”, Estopol kirjastus, s. 32.

Estonia:
Rozbicie Landeswehry przez 3. Dywizję Estońską 23 czerwca 1919 r.
Zawarcie pokoju w Tartu 2 lutego 1920 r.

Polska:
Wyznaczenie zachodniej granicy państwa polskiego na konferencji pokojowej w Wersalu w 1919 r.
Rozbicie sowieckiej Armii Czerwonej w Bitwie Warszawskiej, tzw. Cud nad Wisłą, co zmusiło komunistów do wstrzymania na pewien czas marszu na Zachód. Pokój ryski (18 marca 1921 roku) wyznaczył wschodnią granicę Polski.

Na bezpieczeństwo krajów bałtyckich i Europy wpłynął, ogólnie rzecz biorąc, spór między polsko-litewski o Wilno. Zerwane stosunki dyplomatyczne między Polską a Litwą przywrócono pod naciskiem Polski i za pośrednictwem Estonii dopiero w 1938 r. Kwestia Wilna, drobne spory graniczne i majątkowe oraz odmienne spojrzenie na kwestię bezpieczeństwa narodowego nie sprzyjały próbom utworzenia tzw. związku państw buforowych od Finlandii po Polskę czy Rumunię. Z drugiej strony konferencje bałtyckie z udziałem Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy i Polski pozwoliły estońskim i polskim politykom lepiej zrozumieć siebie nawzajem i wspólne interesy obu krajów, zarówno w wymiarze bilateralnym, jak i na poziomie Ligi Narodów.

Źródła:
Raimo Pullat, (2001), “Versaillest Westerplatteni-Eesti ja Poola suhted kahe maailmasõja vahel”, Estopol kirjastus, s. 20-29.
Eesti suhted Leedu ja Poolaga. Balti konverentsid 1920-1925. Koostanud Heino Arumäe. Tallinn, Umara, 2001.
Vahur Made. Külalisena maailmapoliitikas. Eesti ja Rahvasteliit 1919-1946. Tartu Ülikooli Kirjastus, 1999.

Za pierwszego przedstawiciela Republiki Estońskiej w Polsce i założyciela tamtejszego Poselstwa należy jednak uznać podpułkownika Jaana Junkura, który zaczął pełnić funkcję przedstawiciela wojskowego w Polsce już w 1919 r.

Personel Poselstwa Estonii w Warszawie w okresie międzywojennym:

Posłowie:
Aleksander Hellat 1921 konsul generalny ze stałym miejscem pobytu w Rydze, 1921-1922 poseł
Juhan Leppik 1923-1927 chargé d’affaires i poseł
Otto Strandman 1927-1929 poseł
Karl Tofer 1930-1932 poseł
Karl Robert Pusta 1932-1934 poseł
Johannes Markus 1935-1939 poseł

Dyplomaci:
Otto Grant 1923-1927 II sekretarz
Artur Tuldava 1926-1926 II sekretarz
Jaan Junkur 1921-1924 sekretarz
August Koem 1936-1939 I sekretarz-konsul
Edgar Pärli 1924-1926 attaché
Konstantin Talven 1929-1936 I sekretarz, chargé d’affaires i radca
Oskar Öpik 1923 chargé d’affaires

Urzędnicy:
Stanislava Lehr 1923
Anton Reiman 1920
Ladislava Sandecka 1923-1939
Hugo Spiegel 1924-1926
Aleksander Tiismann 1920
Karl Udal 1920-1921
Aldur Urm 1937-1939

Attaché wojskowi:
Podpułkownik Jaan Junkur 1919-1924
Podpułkownik Ludvig Karl Jakobsen 1924-1930
Podpułkownik Johannes Aleksander Raud  1931-1934
Podpułkownik Herbert Voldemar Raidna 1934-1938
Podpułkownik Rein Tomback 1939

Źródła:
https://vm.ee/sites/default/files/content-editors/web-static/301/valisteenistus_leksikon.pdf s. 43, 162.

Interesy Polski nie pokrywały się z interesami państw bałtyckich, w tym Estonii. Kiedy w sierpniu 1919 r. Estonia rozpoczęła poszukiwanie możliwości osiągnięcia pokoju z Rosją Radziecką, Polska toczyła wojnę z Armią Czerwoną i zabiegała o to, żeby kraje bałtyckie i Finlandia wstrzymały się z zawieraniem traktatów pokojowych.

Później jednak stosunki między Estonią i Polską uległy poprawie. Omawiano bieżące kwestie oraz współpracowano w Lidze Narodów, aktywnie rozwijano współpracę wojskową i składano wzajemne wizyty.

Źródła:
Raimo Pullat, (2001), “Versaillest Westerplatteni-Eesti ja Poola suhted kahe maailmasõja vahel”, Estopol kirjastus, s. 70-83.

W Estonii obchodzono rocznicę uchwalenia polskiej konstytucji, o czym donosiła prasa estońska już w latach 20. XX wieku.

14-15.01.1925 r. polski Minister Spraw Zagranicznych Aleksander Skrzyński odwiedził Estonię.

8-11.02.1925 r. z honorami przyjęto w Warszawie estońskiego Ministra Spraw Zagranicznych Karla-Roberta Pustę. Wizyta przyniosła międzynarodowe zainteresowanie i została szeroko opisana w prasie.

15.05.1925 r. Warszawę odwiedziła ośmioosobowa delegacja estońskiego parlamentu Riigikogu. W lutym 1926 r. odbyła się rewizyta członków Sejmu w Estonii.

W 1925 r. na zaproszenie Posła Estonii w Warszawie Johana Leppika Estonię odwiedził szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego Stanisław Haller oraz jego zastępca generał Edmund Kessler. Pogłębiła się wzajemnie korzystna współpraca pomiędzy wywiadami wojskowymi obu krajów. Latem 1926 r. major Artur Normak uczył się w Polsce radiowywiadu i zdobyte umiejętności wykorzystywał  w Estonii.

Źródła:
Raimo Pullat, (2001), “Versaillest Westerplatteni-Eesti ja Poola suhted kahe maailmasõja vahel”, Estopol kirjastus, s. 103-104.

Organizowano zawody jeździeckie i strzeleckie oraz wycieczki objazdowe – zarówno w Polsce, jak i Estonii. Zwyczajem stało się publikowanie specjalnych numerów periodyków tych organizacji, poświęconych drugiej stronie. Pogłębiły się również kontakty przyjacielskie.

W maju 1926 r. marszałek Józef Piłsudski ponownie doszedł do władzy w Polsce. Osiągnąwszy decydującą rolę w polityce zagranicznej, Piłsudski prezentował przychylne nastawienie do Estonii, co sprzyjało rozwojowi stosunków dwustronnych.

Źródła:
Raimo Pullat, (2001), “Versaillest Westerplatteni-Eesti ja Poola suhted kahe maailmasõja vahel”, Estopol kirjastus, s. 166-168.

Była to pierwsza wizyta państwowa Prezydenta Mościckiego i jedna z dwóch (obok Rumunii) wizyt zagranicznych w trakcie jego kadencji (1926-1939). Przeprowadzenie wizyt obu prezydentów stworzyło podstawy do utworzenia Towarzystwa Polsko-Estońskiego oraz Towarzystwa Estońsko-Polskiego. Obie organizacje zrzeszały polityków wysokiego szczebla i działaczy kulturalnych.

Źródła:
Riigivanem loetakse Läti elanikkude nimekirja… Päevaleht, 12. veebruar 1930, nr 42, s. 3
Poola. Koguteos. Toimetanud Bernhard Linde. Tallinn, 1930.

Brama honorowa na cześć Prezydenta Ignacego Mościckiego. 10.08.1930. Zdjęcie ze zbiorów prywatnych

Salme Leo pozdrawia w imieniu estońskich uczniów Prezydenta Polski podczas oficjalnego rozpoczęcia wizyty w Estonii w porcie w Tallinnie. 10.08.1930. Zdjęcie ze zbiorów Marje Einre.

W latach 30. utworzono Towarzystwo Estońsko-Polskie. Na Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie w Tartu działały odpowiednio lektoraty języka estońskiego i polskiego, most kulturowy pomiędzy Estonią i Polską utworzyli językoznawcy Villem Ernits i Jerzy Kapliński, literaturę i sztukę polską w Estonii przybliżał publicysta Bernhard Linde.

W okresie międzywojnia wielu młodych Estończyków o zainteresowaniach technicznych studiowało na Politechnice Gdańskiej i Politechnice Warszawskiej, gdyż Uniwersytet Techniczny w Tallinnie dopiero się rozwijał i liczono na uzyskanie znacznie lepszego wykształcenia w Warszawie i Gdańsku. O ile w Gdańsku nauczanie odbywało się w języku niemieckim, to studenci w Warszawie musieli nauczyć się polskiego, co początkowo sprawiało trudności, jednak szybko pomagały w tym znajomości i przyjaźnie z miejscowymi Polakami. Wiele przyjaźni przetrwało po zakończeniu studiów.

Źródła:
https://dea.digar.ee/cgi-bin/dea?a=d&d=postimeesew19381110.2.6
https://et.wikipedia.org/wiki/Vikipeedia:GLAM/Poola-Eesti_suhted/2
Välis Eesti Korp! Wäinla 1924-1979. Toronto, 1980.

Źródła:
Asutati Eesti-Poola kaubanduskoda. — Päewaleht 24 oktoober 1934

Źródła:
https://www.youtube.com/watch?v=yzqbxqTvA5A

5 kwietnia 1937 r. uroczyście otworzono trasę Polskich Linii Lotniczych LOT, która poprzez Tallinn i Warszawę połączyła Helsinki i Jerozolimę, stając się przy tym najdłuższą trasą lotniczą w Europie. Otworzyli ją 29 kwietnia w Tallinnie estoński minister komunikacji Otto Sternbeck oraz dyrektor generalny LOT Wacław Makowski. Liczyła ona prawie 3200 km i podróż z Tallinna do Jerozolimy zajmowała niespełna 33 godziny.

Trasę Tallinn-Warszawa utworzono już w 1932 r.

Źródła:
https://www.tallinn-airport.ee/tallinna-lennujaam-80/euroopa-pikim-lennuliin-uhendas-tallinna-palestiinaga/

W umowie zaznaczono, że polscy robotnicy nie mogą otrzymywać niższego wynagrodzenia niż robotnicy miejscowi. Dodatkowo Polacy byli zwolnieni z pracy w dni polskich świąt państwowych, na przykład 3 maja i 11 listopada. Estońscy pracodawcy musieli również brać pod uwagę tradycje i święta polskiego Kościoła katolickiego.

Źródła:
https://et.wikipedia.org/wiki/Vikipeedia:GLAM/Poola-Eesti_suhted/10

Estońscy dyplomaci wysyłali memoranda z Polski do Ministerstwa Spraw Zagranicznych o powadze sytuacji w Polsce. Trwały nawet przygotowania do ewakuacji zaplanowanej na 28 sierpnia. Estońskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych napisało do Poselstwa Estonii w Polsce: „W razie ewakuacji zniszczcie tajne archiwum. Niech Schmidt zostanie na wszelki wypadek na miejscu – Min. Spraw Zagranicznych 289“. Chodzi o przebywającego w Warszawie, również w czasie okupacji, radcę Poselstwa Konstantina Schmidta (Talvena).

Chociaż Estonia i Polska nie były sojusznikami wojskowymi, starano się w ramach możliwości pomagać sobie nawzajem. Według badającego stosunki polsko-estońskie historyka Piotra Łossowskiego, pułkownik Ludvig-Karl Jakobsen, były attaché wojskowy Estonii w Warszawie, pełniący funkcję attaché wojskowego Estonii w Berlinie, przekazał w 1939 r. Polakom informację o zagrażającym im niebezpieczeństwie: „W czerwcu 1939 r. pułkownika Jakobsena, który z jakiegoś powodu odwiedzał niemiecki Sztab Generalny, wprowadzono omyłkowo do gabinetu operacyjnego generała Hansa Haldera. Na ścianie zobaczył on dużą mapę, na której pokazane były miejsca koncentracji wojsk niemieckich wraz z liniami planowanych kierunków uderzenia na Polskę. Jakobsen przebywał tam tylko kilka sekund, gdyż od razu wyprowadzono go z pokoju. Udało mu się jednak zapamiętać najważniejsze rzeczy. Niezwłocznie, bez względu na niebezpieczeństwo i możliwe śledzenie przez Abwehrę, skontaktował się z podpułkownikiem Szymańskim i opowiedział mu o tym, co zobaczył (…)“
Piotr Łossowski. „Poola sõber Eestis kolonel Ludwik Jakobsen“. Rahva Hääl nr 28 (04.02.1993), s. 3.

Źródła:
ERA.957.14.698, 45, 68.

Wojna rozwijała się się dynamicznie i na terenie całej Polski miały miejsce intensywne naloty.

05.09.1939 r. polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych napisało, że nie jest odpowiedzialne za bezpieczeństwo poselstw i zaleca wszystkim wyjazd. Dwa dni później spodziewano się już okupacji Warszawy w przeciągu „kilku dni“. Do tego czasu większość posłów wyjechała. Pozostały tylko opisy ewakuacji estońskiego Posła Johannesa Markusa i attaché wojskowego podpułkownika Reina Tombaka oraz tego, co widziano po drodze.

Poseł Estonii Johannes Markus uciekł razem z Polakami do Rumunii.

Źródła:
Raimo Pullat, (2001), “Versaillest Westerplatteni-Eesti ja Poola suhted kahe maailmasõja vahel”, Estopol kirjastus, s. 125-126.
Rahvusarhiiv, ERA.957.14.698, 60-87.
Karin Saarsen. Poola suvi: ühe eesti-poola suguvõsa elupeegeldusi. Tallinn, Eesti Raamat, 1991.

Związek Radziecki, który 17 września 1939 r. napadł na Polskę od wschodu, wykorzystał internowanie jednostki, aby przedstawić Estonii żądania i prowadzić dalszą ekspansję w krajach bałtyckich. Podobnych przypadków było na terytorium Estonii więcej. Na przykład we wrześniu 1939 r. polski samolot wylądował na polu w majątku Mäksa w okręgu Tartu. Ponieważ chodziło o sytuację o mniejszej skali niż w przypadku okrętu podwodnego, władze estońskie pozwoliły samolotowi zatankować i opuścić przestrzeń powietrzną.

Pod koniec września 1939 r. Poselstwo Polski w Tallinnie zmuszone było do zawieszenia działalności i przeniesienia się do Helsinek. Ochronę pozostałych w Estonii polskich obywateli oraz interesów kraju przejęło Poselstwo Brytyjskie jako przedstawiciel państwa sojuszniczego Polski.

Źródła:
Raimo Pullat, (2001), “Versaillest Westerplatteni-Eesti ja Poola suhted kahe maailmasõja vahel”, Estopol kirjastus, s. 147, 163.

Po zajęciu Estonii władze radzieckie zamknęły działające w kraju towarzystwa przyjaźni z Polską, a lektor języka polskiego Jerzy Kapliński zginął w radzieckim obozie jenieckim. Polska i Estonia kontynuowały walkę o niepodległość w ruchach oporu, na uchodźstwie oraz w podziemiu.

Jednym z mniej znanych epizodów jest udział kilku estońskich pilotów wojskowych w szeregach brytyjskich Królewskich Sił Powietrznych w walkach o Polskę. W niektórych danych zachowały się nazwiska: kapitan Peeter Olt, kapitan Endel Susi, porucznik Ants Liblikmaa i porucznik Mihkel Kristian. Walczyli oni zarówno w szeregach sił powietrznych o wolność Polski, jak i później przeciwko nazistowskim Niemcom w różnych częściach Europy od Francji po Włochy.

Źródła:
Raimo Pullat, (2001), “Versaillest Westerplatteni-Eesti ja Poola suhted kahe maailmasõja vahel”, Estopol kirjastus, s. 270-278.

W Polsce przy wsparciu ZSRR do władzy doszli komuniści i polska granica państwowa znacznie się zmieniła w porównaniu do okresu międzywojennego.

Do Tallinna wezwano polskich restauratorów, którzy wraz z konserwatorami odnowili znaczną liczbę kamienic na Starym Mieście w Tallinnie. Warto wspomnieć o Muzeum Morskim, Domu Bractwa Czarnogłowych, kamienicach mieszczących dawną kawiarnię Gnoom i kawiarnię Maiasmokk oraz budynku Gildii św. Olafa. Później polscy restauratorzy pracowali także w Tartu, gdzie wnieśli swój wkład np. budynki mieszczące kawiarnię uniwersytecką i dzisiejsze Muzeum Sztuki w Tartu.

Restauratorzy Grubej Małgorzaty Edward Biernacik i Józef Zielski w 1979 r, zatrudnieni w polskiej firmie PKZ (zdjęcie z Estońskiego Archiwum Narodowego, autor: Mati Hiis)

Trochę ponad miesiąc później w Estonii opublikowano list 40, pod którym podpisało się 40 estońskich intelektualistów. Oba ruchy skierowane były przeciwko działaniom Związku Radzieckiego. Pierwsze ostrożne sprzeciwy wobec działań władz radzieckich, wraz z wprowadzeniem pierestrojki i głasnosti przez Michaiła Gorbaczowa, stały się bardziej odważne. Podczas gdy w Polsce w wyzwoleniu z komunizmu kluczową rolę odegrała „Solidarność“, tak w przypadku Estonii istotne były śpiewająca rewolucja i bałtycki łańcuch.

Dość ważną rolę w erozji władzy radzieckiej grał również Zachód – a dokładniej mieszkające tam diaspory Estonii i Polski. Głos Polaków był bardziej słyszalny od Estończyków ze względu na ich większą liczebność, jednak w swoich żądaniach nie zapomnieli oni także o kwestii bałtyckiej. Karol Wojtyła, wybrany w Rzymie w 1978 r. na papieża, jako Polak bardzo wspierał cierpiących pod jarzmem komunizmu i zarówno słowami, jak i czynami okazywał wsparcie dla „Solidarności“.

Dla upamiętnienia „Solidarności“ na Placu Wolności w Tallinnie postawiono pamiątkowy kamień z nazwą ruchu w języku estońskim – „Solidaarsus“, obok którego znajduje się ławka Fryderyka Chopina. Autorem obu dzieł jest Aime Kuulbusch-Mölder.

Źródła:
https://www.gov.pl/web/eesti/eesti
https://warsaw.mfa.ee/diplomaatiliste-suhete-ajalugu/

W dniu 2 marca 1993 r. weszła również w życie umowa o zniesieniu obowiązku wizowego, która ułatwiła przekraczanie granic, a tym samym sprzyjała rozwojowi ruchu turystycznego między państwami. Od tego czasu zawarto jeszcze wiele umów dwustronnych, które ułatwiają stosunki między Polską a Estonią w różnych sferach życia.

Źródła:
https://www.gov.pl/web/eesti/eesti
https://www.riigiteataja.ee/akt/13059864
https://www.riigiteataja.ee/akt/13136645

Ostatnią głową państwa, która witała Polskę w imieniu Estonii był Otto Strandman, w składzie jego delegacji był również młody dyplomata Georg Meri, ojciec Lennarta Meriego.

09-10.05.1994 Prezydent Polski Lech Wałęsa wraz z małżonką złożył wizytę państwową w Estonii.

Ambasada RP w Tallinnie rozpoczęła działalność w sierpniu 1993 r. Początkowo Ambasadorem RP w Estonii był rezydujący w Rydze Ambasador Jarosław Lindenberg. Dziś Ambasada znajduje się przy ulicy Suur-Karja na Starym Mieście w Tallinnie.

Źródła:
Riho Laanemäe, (2003), “Teine tulemine: Taasiseseisvunud Eesti välisesindused”, Välisministeerium, s. 235-243.

W 2016 r. również w Sejmie zawiązano polsko-estońską grupę parlamentarną, do której należało 11 członków pod przewodnictwem Macieja Masłowskiego.

Źródła:
https://warsaw.mfa.ee/diplomaatiliste-suhete-ajalugu/
https://www.riigikogu.ee/riigikogu/parlamendiruhmad/parlamendiruhm/9dc99826-7f3a-097d-1bf9-3bfd1504db31/Eesti-Poola%20parlamendir%C3%BChm

Prezydent Ilves wraz z polską głową państwa otworzył Polsko-Estońskie Forum Gospodarcze oraz wygłosił na Uniwersytecie Warszawskim wykład pt. „25 lat później: zmiany geografii duchowej w Europie“. Prezydent i Evelin Ilves odwiedzili także Muzeum Powstania Warszawskiego oraz złożyli wieniec na Grobie Nieznanego Żołnierza. Prezydent Komorowski i Anna Komorowska przyjęli również wysokiej rangi gości na kolacji państwowej.

Złożenie wieńca przy pomniku Poległych Stoczniowców 1970
© Raigo Pajula

Źródła:
https://vm.ee/et/tegevused-eesmargid/kolme-mere-algatus-3si

Źródła:
https://www.err.ee/1020010/poola-ohuvaelased-asusid-esimest-korda-amarist-balti-riikide-ohuruumi-valvama

Źródła:
https://www.postimees.ee/6918529/poolas-wroclawi-turuvaljakul-avati-eesti-ja-poola-uhist-ajalugu-tutvustav-naitus

Ambasador Republiki Estońskiej w Polsce Martin Roger (po lewej) oraz Konsul Honorowy Estonii we Wrocławiu Waldemar Jan Siemiński zwiedzają wystawę